Kozalaklarla Uyanmak
“Beden kayıt tutar.” kitabını okumuş muydunuz?
Psikiyatrist hekim Bessel A. Ver der Kolk, yaşadığımız her olayın bizde bıraktığı izleri inanılmaz güzel bir anlatım ve örneklerle paylaşır bu kitabında.
Kimi zaman acılarımızı, kimi zaman mutluluklarımızı çağrıştıran olaylara şahit olduğumuzda bedenimizde eski anılar, kayıtlı kodlar, farklı duygular canlanır.
Ben de bu kozalakları görünce bedenimde uyanan hisleri fark ettim.
6 yaşındayken Anneannem ile gittiğim yazlıktaki koruyu hatırladım. O günkü minik bedenime upuzun gözüken, her iki tarafı da çam ağaçları ile çevirili bu yolda yürürken yerden çam kozalaklarını toplardık. Anneannem bana kozalakların içlerinden çıkan çam fıstıklarını nasıl çıkartacağımı ve bu fıstıkları yolda bulduğumuz bir taşla yerde nasıl kıracağımı öğretirdi.
Taşı vurma hızın çok önemliydi,
Çok set vurursan fıstık ezilir,
Hafif vurursan kabuk çatlamazdı.
Bunu öğrenmek epey vaktimi almıştı.
O fıstıkların tadı, fıstıkları kırmanın heyecanı, yazın sıcak günlerindeki çam ağaçlarının serinliği, ağaçların büyüklüğü…Hepsi birden bu kozalakları görünce gözümün önünde canlandı. Ve, kozalaklarla zamanda bir yolculuğa çıkıverdim.
Bu tadı damağımda kalan anı gibi,
Bedenimizde bir çok anımız kayıtlı,
Kimi hoş, kimi nahoş.
Kendimiz ile bağlantımız güçlendikçe, verdiğimiz tepkilerimizin nereden geldiğini, bu ana mı, geçmişin kayıtlarına mı ait olduğunu fark edebiliyoruz.
İşte bunun için en çok ihtiyacımız olan şey farkındalık çalışmalarına devam etmek. Şimdi ve burada pratikleri, An’da kalma meditasyon çalışmaları ile bu farkındalık kasımızı geliştirmek. Bu pratikler, kendimizi daha iyi tanıyabilmemiz, kendi bilincimizi geliştirmemiz ve verdiğimiz tepkilerin kökenine inerek bu tepkilerin nereden geldiğini anlamak, özetle kendi hikayelerimizin farkına varmak için çok faydalı.
Aynı benim bu kozalakları gördüğümde içimde uyanan küçük çocuğun dayanamayıp otelin lobisindeki tepsiye koşması ve heyecanla fotoğraf çektirmek istemesi gibi…
Bununla birlikte önemli olan bir başka unsur, kendi kimliğimizle özdeşleştirdiğimiz, tanımladığımız, bedenimizde kayıtlı, bizi eski zamanlara götüren ve birbirinden farklı hislerle örülü bu hikayeyi hassas bir şefkatle sarmalayıp, o güzel kozalaklara bir de sanki onlara ilk kez bakıyormuş gibi bakabilmek. Kendi hikayemizden arındırarak…
Sizler de acaba gün içinde bir çok davranışınızı içinizdeki hangi hislerin uyanması ile yaşama geçiriyorsunuz?
Bu hisselerinizden kendinizi arındırabilseniz, davranışlarınız nasıl şekillenirdi?
Sevgi ile kalın… An’da kalın.
Raquel Habib